اگر فقط کمی با دنیای وب یا برنامه نویسی آشنا باشید حتما عبارت HTML به گوشتان خورده است. HTML مخفف عبارت HyperText Markup Language است که اگر بخواهیم یک ترجمه‌ی فارسی از آن ارائه کنیم باید بگوئیم: زبان نشانه‌گذاری ابَرمتن!
در همین ابتدا باید تاکید کرد که HTML یک زبان برنامه‌نویسی نیست، بلکه زبان نشانه‌گذاری یا Markup Language محسوب می‌شود. در این نوع زبان‌ها حلقه‌های تو در تو و ساختارهای پیچیده‌ی برنامه نویسی مشاهده نمی‌شود، بلکه از یک سری نشانه استفاده می‌کنید. این یعنی HTML از تگ‌ها تشکیل شده است و هر تگ، معنا و مفهوم خاص خود را دارد که در اصطلاح به استفاده از این تگ‌ها نشانه‌گذاری می‌گویند.
به عبارت دقیق‌تر، اچ تی ام ال یک زبان نشانه‌گذاری استاندارد برای ایجاد صفحات وب است و تمام کدهای یک صفحه در نهایت به کدهای HTML تبدیل شده و توسط مرورگر نمایش داده می‌شوند. کار مرورگرها این است که اسناد HTML را از وب‌سرور دریافت کرده و آن‌ها را به صفحات وب چندرسانه‌ای تبدیل می‌کنند. پس شما با HTML می‌توانید صفحات استاتیک (ساکن) در سطح وب ایجاد کرده و مطالب خود را درون آن قرار دهید.
HTML با استفاده از تگ عناصر مختلف مانند تصاویر، پاراگراف‌ها، تیترها، جداول و … را کنار یکدیگر قرار می‌دهد تا ساختار کلی صفحات وب ایجاد شود.
HTML در کنار CSS، سنگ بنای صفحات وب را می‌گذارند و هسته‌ی فناوری ساخت صفحات وب محسوب می‌شوند. اگر بخواهیم در این زمینه مثال ملموسی بزنیم باید بگوئیم اگر فرض کنید که HTML اسکلت بدن انسان باشد، کدهای CSS لباس‌های او هستند. یعنی شما با HTML چهارچوب و اسکلت صفحات وب را ایجاد می‌کنید و با CSS به آن‌ها ظاهری زیبا و چشم‌نواز می‌بخشید.
از تعریف فوق مشخص و واضح است که هر کسی که بخواهد در سطح اینترنت برنامه نویسی کند یا به عبارتی سایت و نرم افزارهای تحت وب بوجود بیاورد، باید به زبان‌های HTML و CSS به صورت کامل مسلط باشد. پس اولین گام خود را برای ورود به دنیای برنامه نویسی وب محکم بردارید!
عنصر در یک سند HTML وظیفه ی نگه داری از metadata را دارد و بین و قرار می گیرد. metadata یعنی «داده هایی که در مورد داده های دیگر» هستند! به طور مثال وقتی می گوییم «metadata های سند HTML» یعنی اطلاعاتی درباره ی سند HTML (که خود اطلاعات است).
