در قسمت قبل با environment variable ها آشنا شدیم و فایل env را بررسی کردیم. اگر یادتان باشد در همان جلسه توضیح دادم که این فایل سه mode مختلف دارد که با نام گذاری های مختلف مشخص می شوند: فایل env.development. فقط در هنگام توسعه استفاده می شود. فایل env.production. فقط در هنگام build نهایی و در پروژه ی واقعی استفاده می شود. فایل env.test. برای testing (تست های مختلف کد مانند unit testing) استفاده می شود. در حالت عادی زمانی که از دستور npm run serve استفاده می کنیم، فایل پروژه ی ما در مموری سیستم (نه روی دیسک) بارگذاری و اجرا می شود و از این طریق بدون اینکه فایل جدیدی را ایجاد کنیم، برنامه ی خود را درون مرورگر مشاهده می کنیم. در این حالت ابزار های debugging و هشدار های Vue و غیره نیز قابل مشاهده است بنابراین حجم فایل بارگذاری شده در مموری بالا است. حالا اگر از دستور npm run build استفاده کنیم، فایل نهایی ما (معمولا به آن bundle می گویند) روی دیسک ذخیره می شود تا شما بتوانید آن را روی یک سرور آپلود کنید. این فایل بهینه سازی شده و انواع مسائل دیگر را نیز در نظر می گیرد تا حجم فایل شما به کوچک ترین حد خود برسد. احتمالا با خودتان بگویید اگر بخواهیم فایل نهایی را روی دیسک دریافت کنیم چه کاری باید انجام بدهیم؟ اگر یادتان باشد در فایل package.json به اسکریپت های این پروژه دسترسی داشتیم:
پنل نویسندگان